- Hmm, hmm, hmm... Emm... A więc... Yyyyyy...
- Ojejku, Dhe! Przestań się jąkać i powiedz wreszcie ten cytat! Jesteś Alphą, nie możesz bać się przemówień! - Megan była na prawdę świetną nauczycielką.
- Khym! - odchrząknąłem. - A więc, moi drodzy, jeśli łaska, posłuchajcie cytatu wilków brzasku.
- Biały wiersz? - zagadnęła Megan, a ja kiwnąłem głową.
- Gdy złotą wagę dzierży los w dłoni, na jedną szalę połóż wszystkie bogactwa świata, a na drugą przyjaźń i porównaj, co jest więcej warte. A gdy przyjaźń przeciąży wagę, to znaczy, że posiadasz dar, zwany mądrością.
- Piękny cytat! Skąd go wytrzasnąłeś?
- Wymyśliłem...
- Dhe! Jeśli poświęcisz pisaniu poematów i cytatów więcej czasu, staniesz się artystą! Niesamowita twórczość...
W tym momencie do jaskini weszli Reston i Play.
- Możemy zająć się jedzeniem? - zapytali.
- Jasne, jasne. - odparła Megan. - właśnie takiego kogoś potrzebujemy, za równo na święto, jak i na nasz ślub. Zgodzilibyście się przygotować potrawy również na wesele?
- Weselem zajmiemy się później... - powiedziałem. - Reston? Play? Co zamierzacie przygotować?
(Megan? Reston? Play? Dokończy któreś z was?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz